Anders dan het gros van de wereld

"Ik voel me toch anders dan het gros van de wereld" zei ze. Ik keek haar aan. Ik keek naar haar rode haren, haar blauw/groene ogen, haar licht-doorzakkende borsten en haar licht-overgewichtige buik. Ze zat tegenover mij in de zetel. Naakt in de living, omdat ik in haar slaapkamer niet mocht roken. 

Ze glimlachte, maar niet overtuigend.
"Ik denk dat jij ook zo bent."

Ze keek afwachtend.

- "Ik?" vroeg ik.

"Jij" zei zij.

Ik zuchtte, terwijl ik de rook van de vorige trek voor me uit blies.

- "Ik denk niet dat ik anders ben dan de anderen."

"Nee?"

- "Ik denk ook niet dat jij anders bent dan de anderen."

"Hm".

Stilte.

"Maar de anderen zijn zo... oppervlakkig."

Haar ogen zochten naar herkenning.

- "Hoe bedoel je?" vroeg ik.

Ik wist het antwoord al.

"Ze lijken zoveel... minder gevoelig."

Ze liep naar de kast en nam een glas.

Op het aanrecht stond nog een halve fles wijn.

Ze goot zichzelf een glas uit en kwam terug in de zetel zitten.

- "Eigenlijk denk ik dat we allemaal even intens leven."

Ze keek me vragend aan.

"Hoe bedoel je dat?"

Ik zocht naar mijn woorden en staarde onbewust naar het wijnglas.

"Oei, wou je ook wat? Ik vergat het te vragen."

Ik schudde mijn hoofd en trok aan m'n sigaret.

- "Ik bedoel dat iedereen z'n eigen miserie invult."

Nu keek ze nog bedenkelijker.

- "Probeer het je voor te stellen als een gas. Je hebt een vat dat 'miserie' noemt. Het is je vat van ongelukkigheid. En het is, pakweg, zestig liter."

"Zestig liter van ongelukkig zijn?"

- "Ja. En als het vol is, ben je volkomen ongelukkig."

Ze knikte.

- "Maar het is een gas, dus het zet zich uit naar gelang het volume..."

Ze keek weer bedenkelijk.

- "... ik bedoel, met een kleine hoeveelheid kan je de hele zestig liter vullen."

Ze keek nog bedenkelijker.

- "Gas probeert de ruimte te vullen voor het samengedrukt wordt?"

Ze knikte bedenkelijk. 

"Euh, ja... Maar wat heeft dat te maken met gevoeligheid?"

Ik trok van m'n sigaret.

- "Iedereen vult het vat met wat die wil. Soms zijn het grote dingen, zoals je ouders die sterven, een grote liefde die je verlaat, ... Maar soms zijn het ook kleine dingen, zoals die collega die geen goeie morgen zei."

Ze knikte.

- "Als je vat leeg is, en er komt een klein beetje bij, kan het wel als ontzettend véél aanvoelen."

"Waarom?"

- "Omdat het gas zich uitzet. Het gas neem het gehele vat in. Je wordt intens ongelukkig, om iets stoms. Mensen die verder geen ongeluk in hun leven kennen, kunnen ontzettend triest worden omdat het werk niet lukt."

"... maar er is toch een andere intensiteit?" opperde ze. "Het kan toch niet dat zoiets evenveel pijn kan doen als bijvoorbeeld een kind verliezen?"

- "Ik weet dat niet. Ik denk dat er meer druk komt."

"Hoe bedoel je, meer druk?"

- "Ik bedoel, dat een kind verliezen evenveel volume inneemt, maar dat de druk op de ketel hoger gezet wordt."

"En wat is daar dan het resultaat van?"

- "Dat het langer duurt voor de druk weer minder wordt. Dat het langer duurt voordat dat ongeluksgevoel wegebt."

"... Dus ze hebben het zwaarder."

- "Ja, omdat het langer duurt."

"Maar ook omdat het zwaarder is!"

- "Dat weet ik niet."

Ze zuchtte. Ze nam m'n hand vast en nam een trek van m'n sigaret.

"Ik ga niet akkoord" zei ze, "maar laten we gaan slapen."

Ik glimlachte.

- "Ik ben blij dat je niet akkoord kan gaan en toch wilt gaan slapen."

Ze grijnsde. "Hoort dat niet zo?"

We gingen slapen.

En ik?

Ik bedacht dat ik dat nog moest leren.

Meestal

't Doet zeer, Maaike.
't Doet nog altijd zeer.
Niet constant, natuurlijk.
Maar soms, als ik even niet oplet.
Of als ik even teveel tijd heb.
Als ik 't eventjes niet druk heb.
Dan doet het zeer.

Meestal hou ik me bezig.