SMS

"Waar the fuck ben je?
We zitten op je te wachten."
Niet voor mij bedoeld.

Verder alles goed.
Met jou?

Je fluistert wat over treurnis.
Ik fluister wat over liefde.

Je vraagt of het over gaat.
Ik schud mijn hoofd.
Jij huilt.

Op het nachttafeltje,
nog steeds,
de geladen revolver.

Je sms't het juiste nummer.
Je trekt de deur achter je dicht.
En ik? Ga slapen.

Het Lot van de Klagende Zelfstandige

Het gaat niet goed in België. Het gaat zelfs ronduit slecht. Het is, misschien, zelfs nog nooit zo slecht gegaan als nu. En dat komt door de regering, meneer. Want zij maken het land kapot. En de vakbonden. En de belastingcontroleur. En de bestuurders van de Lijn. Want zij jagen ons, de brave ondernemers, weg uit dit apenland.

Het lijkt eigen te zijn aan een zelfstandige. Of hij nu groot of klein is, of hij nu geld met hopen verdient of elke maand de eindjes aan elkaar moet knopen. Ze hebben (bijna) allemaal één ding gemeen: zij betalen teveel belastingen en het systeem helpt hen niet vooruit.

Folke verhuist zijn bedrijf, dat handelt in sociale media, naar Amerika omdat hij - door gelijkschakeling van arbeiders en bedienden - een werknemer vier maand ontslagsvergoeding moest uitbetalen. Dat vermelde bedrijf überhaupt geen arbeiders in dienst heeft, wordt volledig buiten beschouwing gelaten.

En wie zelfstandig is, heeft een mening. En wie succesvol is, heeft een forum. En wie niet succesvol is, of wie een groter forum heeft, of wie wel solidair wilt zijn met mede-zelfstandigen (maar niet met de rest van de bevolking), sluit zich aan bij een zelfstandigensyndicaat. En daar versterken zij hun mening.

Bart baat een succesvol webbureau uit. Bart vindt, zoals elke ondernemer behoeft, dat hij te veel belastingen betaalt. Hij somt ze allemaal op, met de loonkost van zijn bedienden er netjes bij gezet. En daarna rekent hij uit hoeveel hij over houdt als hij een product van 1000 euro verkoopt. 21% gaat meteen naar de btw, die hij netjes bij "kosten aan de staat" noteert. Over het feit dat hij in de laatste tien jaar geen enkele particuliere klant heeft gehad, en de btw dus in die jaren geen enkele invloed heeft gehad op de prijszetting, rept hij met geen woord.

Maar wie een bedrijf leidt is vaak niet de persoon die interesse heeft in hoe de dingen nu eigenlijk werken. Iemand niet kunnen ontslaan krijgt al snel een vereenvoudigde uitleg in de media, of btw wordt als een kost beschouwd. Waarschijnlijk omdat de grote leider zelf het fijne van de zaak niet weet (en die ook vaak simpelweg niet wilt weten - daar betaal je mensen voor, toch?)

Annita belt naar Unizo om te vragen hoe ze Mariette op staande voet op straat kan zetten. Mariette werkt al twee jaar in het kapsalon. Unizo probeert haar zoveel mogelijk te helpen, maar zelfs samen vinden ze geen enkele belastende reden waarom Mariette haar ontslagsvergoeding zou kunnen ontlopen. Annita dreigt daarop haar lidmaatschap met Unizo stop te zetten.

Maar kennis is nooit een vereiste geweest om een mening te verkondigen. Gelukkig, niet? Wat zou onze democratie anders uitgehold worden. Toch vind ik jammer dat er steeds zoveel aandacht is voor mensen die eigenlijk niet helemaal weten hoe de vork in de steel zit.

Ik vind het jammer dat je een zelfstandige nooit hoort toegeven dat hij minder dan 20% belastingen heeft betaald. Of dat de maximale belasting die je op winst betaalt nooit hoger ligt dan 50%, terwijl dat voor werknemers vaak wel kan. Of dat hij zich die Porsche zonder zijn vennootschap eigenlijk nooit had kunnen veroorloven.

En soms, als ik zulke artikels lees, schaam ik me voor mijn eigen statuut.

Klootzak

Ze riep "klootzak!" terwijl ze de deur van de wagen dicht sloeg. Ze stak haar middelvinger op en stak de straat over. Ik kon niet zien of ze nog huilde, maar ze was in ieder geval kwaad. Ze had recht om kwaad te zijn. Ze had het recht om mij een klootzak te noemen. Ik had immers flink mijn best gedaan een klootzak te zijn. Dus reed ik weg nog voor zij haar voordeur dicht trok.

Ik reed door de stad die ik dankzij haar had leren kennen. Ik reed langs de café's waar zij ook nu nog vaak zou komen, zonder mij. Ik dacht aan die eerste nacht met die drie duvels. Met de trein naar huis, na die eerste kus, omdat ik een week eerder mijn auto in friet had gereden. En een laatste sms om haar een mooie droom te wensen.

Ik weet het niet meer, meneer. Was ik dan niet steeds eerlijk geweest? Was het niet duidelijk van in het begin? Heb ik überhaupt gelogen of verzwegen?

Ik fluisterde dat ik niet durfde. Ik fluisterde dat het een groot gebeuren was voor haar. Ik fluisterde dat ik niet zeker genoeg was om zo'n stap (voor haar) te nemen. We lagen in bed en zij ging met haar vingers door m'n weinige borsthaar. Ze fluisterde dat het goed was, dat ze het wilde, dat het allemaal niet zoveel gaf...

Het ging allemaal zo snel, meneer. De weken vlogen voorbij. Ik zag haar niet zo vaak, enkel in het weekend. En de weken leken zo kort. En plots had ik al veel te lang gewacht...

Ze kwam aan met de trein. Ze had Tibetaanse vlaggetjes gekocht. (Die konden mij gestolen worden, maar voor haar hing ik ze op.) Ze kuste me. Ik kuste terug, maar wist niet goed hoe te beginnen. Ze was droevig. Ik wou haar niet nog droeviger maken. Ik wachtte nog een week.

Begrijpt u, meneer? Ik wou het niet. Ik wou haar niet kwetsen. Ik wou haar niet verder duwen dan ze al zat. Ik wóu haar niet afwijzen, maar ik wou ook niet van haar houden. Ik wou op een dag gewoon verdwijnen.

Ze huilde, maar wou me niet vertellen waarom. Ze had het moeilijk, maar wilde mij daar niet mee belasten. Ze wou enkel eventjes huilen. Daarna kwam ze terug.

Laat me het uitleggen, meneer! Ik voel níets. Niet voor haar, niet voor een ander. Ik ben gevoelloos. Ik heb het druk om te voelen. Ik ben te oud om te voelen. Ik ben te leeg om te voelen. Ik ben te verheven om te voelen. Ik wil niet meer voelen.

Ze probeerde me te kussen, maar ik kuste niet meer terug. Ik wist wat ik haar later die avond zou vertellen. Ik had het me voorgenomen. Of zou ik nog een weekje wachten? Ze zag er alweer zo droevig uit...

Je hebt gelijk, meneer. Ik ben een klootzak.

Of misschien eerder een lafaard.

Ik had veel eerder eerlijk moeten zijn.

Denk niet te lang aan me, want dat verdien jij niet.