Liefste,
Je vroeg me waarom ik niets over je schreef. Het eigenlijke antwoord is dat ik niet weet waarom ik nooit over je schrijf. Ik heb er eigenlijk ook even over proberen nadenken. Het antwoord is dat ik het niet weet. Ik heb het best druk. Ik denk over toekomsten. Ik denk over morgen. Ik denk over volgende week. Ik denk over hoe ik in godsnaam mijn afbetaling van volgende week ga afbetalen. En ook soms over jou. Wel, vaak. Maar gewoon niet zo héél vaak.
Weet je wat 't is, liefste? Ik heb geleefde liefde en pijn te verenigen. Liefde (of wanhoop, eerder) kan niet bestaan zonder pijn. En dat is waarom ik jou niet wanhoop. Ergens diep in de gedrochten van m'n gedachten betekent dat ook dat ik jou niet lief. Maar ik hoop dat dit duister deel van m'n gedachten zich vergist.
Het heeft best wel wat destructiefs, die manier van denken van mij. 't Is niet dat ik je niet begeer; ik zou door 't vuur gaan voor je. Maar wat betekent dan, door 't vuur gaan? Op het internet valt immers te lezen dat men, met voldoende snelheid, eenvoudigweg over hete kolen kan lopen. En dat is meestal tijdens team building events...
Heb ik je dan minder lief? Nee, je hebt me enkel nog niet gekwetst. Dat komt nog. Dat beloof ik me. Mogelijk kwets ik jou tegelijkertijd. Dan ben ik helaas nog niet zeker.
Hoe is 't nog met je?
- Goed.
Cool.
Misschien moet ik vooral maar even met mezelf leren leven.
Veel liefs,
Daan.