"Wat is het ergste dat jij ooit in naam der liefde gedaan hebt?"
Maaike zat aan het houten tafeltje een sigaret te rollen.
Haar vingernagels waren vuil, haar krullen waren warrig.
Ik dacht even na.
- "Ik ben even zot geworden." zei ik.
Ze glimlachte.
"Dat weet ik nog." zei ze.
Ze grijnsde.
- "Vond je dat erg?"
Ze keek naar het plafond en haalde herinneringen op.
"Dat, euh, was niet leuk." antwoordde ze.
Ik zuchtte. "Sorry, nog eens, daarvoor."
Ze glimlachte. "'t Is lang geleden."
- "Ik weet niet wat het is, Maaike. Dat gevoel van wanhoop, dat gevoel dat je compleet machteloos staat tegenover iemand anders' beslissing. Het maakt me echt kapot."
Ze knikte. "Ik begrijp je wel, Daan. Maar jij gaat gewoon erg ver."
- "Ik weet het."
"Waarom doe je het dan?"
- "Ik weet het niet."
We bestelden nog een pintje.
- "Het is alsof ik onbewust probeerde de beslissing voor jou zo eenvoudig mogelijk te maken."
Ze keek me vreemd aan. "Hoe bedoel je?"
- "Welja, het is alsof ik doelbewust alle mogelijke toekomstperspectieven in de pan hakte en ervoor wou zorgen dat jij me nooit meer graag kon zien."
Ze dacht even na over die zin.
- "Begrijp je?"
Ze schudde haar hoofd.
- "Toen ik je tientallen sms'en per nacht stuurde wist ik dat dat op je zenuwen werkte. Ik kon mezelf gewoon niet tegen houden. Ik wou dat je ofwel op dat moment je gsm nam en me opbelde om te zeggen dat je me graag zag, of dat je ofwel je gsm pakte en zei dat je me nooit meer wou zien."
Ze lachte een zuur lachje.
"De onduidelijkheid verdrijven, dus?"
- "Ja, de onduidelijkheid verdrijven."
Ik nam een slok van de pint die de barman voor m'n neus gezet had.
"Ik had je toch gezegd dat er geen toekomst meer was?"
Ik knikte. - "Ja, je had dat gezegd."
... "Maar je geloofde me niet?"
- "Je zei 'niet nu.'"
Ze zuchtte.
"En daarna zei ik 'nooit'."
Ik knikte. - "Omdat ik sms'en bleef sturen."
Ze knikte. "Ja, en daarna bleef je sturen."
Ik grijnsde. "Ik was er toen al aan gewend."
Ze nam een grote slok van haar pint.
We zaten in stilte.
"Waarom kon je 't eigenlijk niet gewoon aanvaarden?" vroeg ze.
- "Ik wou het niet aanvaarden." antwoordde ik.
"Maar het was toch veel beter voor je geweest om dat wel te doen?"
Ik knikte. - "Maar ik kon het niet."
"Maar je wist toch dat wat je deed zeker niet zou helpen?"
- "Het hielp mij."
"Hoezo?" vroeg ze.
- "Ik kreeg rust toen ik besefte dat ik het volledig verknald had."
Ze keek verdwaasd.
- "De rust van de totale fuck-up, Maaike."
Ze knikte, nog steeds verdwaasd.
"Je bent vreemd, Daan."