Ik wil het niet. Ik aanvaard het niet. Ze zijn mis, de mensen die zeggen dat het anders is. Ze zijn dom en oud en idioot, de mensen die zeggen dat het normaal is, dat het simpelwet het leven is.
Liefde mag dat niet zijn. Liefde mag niet het gezever van onze biologische klok zijn die roept dat het ras verder moet. Het mag niet de meest optimale configuratie ter overleven zijn. Ik wil dat niet. Ik wil dat niet meer.
Wat hebben we nog om in te geloven, nu onze ziel een samenknoping van neuronen geworden is en god slechts bestond gedurende een milliartste van een seconde? Nu kapitaal en maatschappij zelfs hun geloofwaardigheid zijn verloren?
Moeder, waarom leven wij?
Moeder, waarom lieven wij?
"Overtuig me" fluisterde ze.
Hij draaide zich om en ging slapen.
Laat me mijn liefde, alsjeblieft. Laat me mijn pijn. Laat me het verlangen om gek te worden als ik je niet zie of hoor of ruik of voel. Laat me nog even geloven dat ik zonder jou niet verder kan.
Steeds verkeerd gepland. Steeds verkeerd gelopen. Liefde tot een toevaligheid herleidt.
Aftellen tot eeuwig.