Ik deed mijn best een strop te maken. Ze stond naast me. Naast haar lag een hoed. Zij stond op de grond, ik op de stoel. Samen stonden we in het midden van het baudelopark, rond valavond, tijdens de gentse feesten. Het andere uiteinde van het koord had ik aan de laagste takken van de boom geknoopt.
"Kom er af, Daan." zei ze streng.
- "Nee." zei ik.
"Kom er af!"
- "Nee!" herhaalde ik.
"Ok, dan. Jij je zin."
- "Yep."
Ik keek naar de mensen die zich rond ons begonnen te vormen. Een klein meisje wierp een euro in de hoed.
"Wat denk je hiermee te bereiken?" vroeg ze.
- "Niets." antwoordde ik. "Ik hoef hier helemaal niets mee te bereiken."
"Denk je dat ik hierdoor terug kom?"
- "Misschien."
"Ik kom niet terug."
- "Jammer."
Ik stak mijn nek door de strop.
"Met dreigementen kom je nergens, Daan!"
- "Het is geen dreigement" antwoordde ik kalm.
"Met ultimatums ook niet!"
- "Het is ook geen ultimatum."
"Wat is het dan?" vroeg ze kwaad.
- "Een performance."
Ze keek me verward aan.
"Een performance?"
- "Ja." zei ik. "Het is allemaal maar show."
"Hoezo?"
- "Het leven, dat is allemaal maar voor de show."
Ik had eens gelezen over een jongen die met een meisje getrouwd was omdat zij voor hem zelfmoord wou plegen. Ik vroeg me af of dat ooit echt gebeurde. Ik denk niet dat het een goede basis voor een relatie is.
- "Dag." zei ik.
"Wat?" vroeg ze.
- "Ik zei dag."
"Daan, kom van die stoel!"
Ik schopte op de stoel. De stoel viel omver. Ik hing daar even te bungelen. Het publiek applaudiseerde.
Zij gilde. Ze gilde en ze riep dat het geen toneel was. Ze gilde dat ik echt aan het sterven was. Het publiek leek niet te reageren.