(Naar aanleiding van volgende tweet zag ik mij genoodzaakt mijn fantasie bij te stellen.
@DaanSkaeg Je moet weten dat ik helemaal niet van honden, noch babytjes hou. Ik ben zachtaardig op een andere manier. Verlegen ook.)
(Disclaimer: dit is een werk van fictie. Alle overeenkomsten met bestaande personen, dood of levend, berusten op louter toeval.)
Ik werd wakker door het kraaien van een haan. Eventjes was ik gedesorienteerd, de drank van gisteren avond lag nog op mijn maag en ik wist niet meteen meer waar ik was. Ik keek rond. Ik lag op een veldbed in een kamer die ik niet kende. Naast het veldbed stond een hemelbed met een tiental knuffels, daartussen een meisje. Toen begon het me weer te dagen, ik was bij Duchka blijven slapen.
Ik keek rond. Ik lag in een kleine, gezellige kamer. Er stond een kleerkast, een klein bureautje met bureaustoel, een laptop op de bureau en een boekenkast halfvol boeken. Op de bureaustoel lag een wit kleedje, het was een beetje verfrommeld. Onder de bureau lag een blad papier. Ik lag er te ver van om te kunnen lezen wat er op stond.
Ik moet hier weg, dacht ik bij mezelf. Maar beneden hoorde ik levende mensen en ik dacht dat dat mogelijk wel eens ouders zouden kunnen zijn. Ik ben niet goed in ouders ontmoeten. Eigenlijk ben ik in het algemeen niet goed in mensen ontmoeten. Dus stond ik op en sloop naar het raam.
Duchka's kamer was op de eerste verdieping en al snel zag ik dat er geen bomen naast het huis stonden waarin ik kon ontsnappen. Ook zagen de muren er glad uit en stond er onder het raam een glazen serre. Het raam was, met andere woorden, uitgesloten.
Misschien kon ik langs de gang sluipen en ongemerkt de biezen nemen, dacht ik. Maar plots hoorde ik het geritsel van een donddeken achter me.
"Goeiemorgen, Daan" zei Duchka.
Ik draaide me om en toverde mijn beste glimlach te voorschijn.
- "Hey, Duchka" zei ik zo opgewekt mogelijk.
- "Heb je lekker geslapen?"
Duchka zat wat naar haar tenen te kijken. Ze maakte geen oogcontact.
"Ja hoor." zei ze. "En jij?"
- "Ja, ik ook wel."
"Ok."
Ik stond doelloos in haar kamer en zette me dus maar doelloos in haar bureaustoel. Het was een goede bureaustoel, hij draaide zonder piepen. Ik draaide anderhalve draai zodat ik nu naar Duchka's bed gericht stond. Duchka zelf zat nog steeds rechtop naar haar tenen te kijken.
- "Goed", zei ik, "misschien kan ik maar beter gaan."
"Als je wil mag je blijven." De woorden klonken smekend.
- "Wil je dat ik blijf?"
"Ja" zei ze stil.
Dus bleef ik op de bureaustoel zitten. Ik draaide nog een rondje. Duchka bleef naar haar tenen kijken.
Op de bureau lag een krantenknipsel met een foto van Kim De Gelder. Iemand had rond zijn foto een hartje getekend. Dat vond ik vreemd.
- "Duchka, die foto hier..."
"Ja, dat is een foto van Kimmy. Ik ben zijn fan."
- "Zijn fan?"
"Ja, ik hou van zijn werk."
- "Hoe bedoel je?"
Duchka werd stil.
"Daan, ik heb dit nog aan niet veel mensen gezegd. Ik zou het leuk vinden als je het aan niemand doorverteldt. Kan je dat beloven, Daan?"
Ik knikte. - "Ja hoor, je mag me vertrouwen, Duchka."
"Ok, ik vertrouw je Daan." zei ze stil. "Ik haat babytjes."
- "Je haat babytjes?"
"Ja, ik haat ze enorm."
- "Hoe kan je nu babytjes haten?"
"Ik weet het niet. Ik doe het gewoon."
Ik werd er even stil van.
"Vind je me raar nu?"
- "Een beetje" moest ik toegeven.
"Ik begrijp je wel. Ik vind mezelf ook soms raar."
We zaten even in stilte naar Duchka's tenen te kijken.
- "Vond je het leuk gisteren?" vroeg ik.
Duchka knikte.
"Ik vind het leuk om bij jou te zijn."
Ik wist niet goed of ik het leuk vond om hier te zijn, maar ik vond het in ieder geval razend interessant.
- "Ik vind het ook best leuk om bij jou te zijn." zei ik dan maar.
"Weet je" zei ze, "soms probeer ik zo hard normaal te zijn dat ik mezelf een beetje verlies." zei Duchka schoorvoetend.
- "Ja, ik heb dat ook soms." zei ik. "Wat doe je dan?"
"Wel, zoals die hondjes van gisteren... Ik hou eigenlijk helemaal niet van hondjes."
- "Waarom zei je dan dat je van hondjes hield?"
"Omdat ik zo graag normaal wil zijn, zoals die andere meisjes die zomaar door het leven dartelen alsof er niets aan de hand is."
Dat begreep ik volledig. Ik wou ook wel best normaal zijn, hoewel ik ook dagen had dat ik me volledig in de excentriciteit wou begeven. Maar bovenal wil ik gelukkig zijn, dacht ik bij mezelf. Gelukkig zijn en niet te veel nadenken over de dingen.
- "Normaal is ook niet alles" zuchtte ik.
"Ik denk dat het eenvoudiger is." zei Duchka.
- "Daar kan je wel eens gelijk in hebben."
We zaten in stilte te luisteren hoe iemand beneden fluitend de afwas deed. Of ik ging er in ieder geval van uit dat het de afwas was.
"Daan" zei Duchka aarzelend. "Je mag ook hier komen zitten hoor.
Ik stelde me recht en ging op het bed zitten. Duchka rook lekker. Ik heb dat niet snel, dat ik meisjes lekker vind ruiken, maar Duchka rook lekker. Ik zette me dicht naast haar en zij legde haar hoofd in mijn schoot. Ik vroeg of ik aan haar haar mocht komen en Duchka knikte.
(Ik heb slechts recentelijk geleerd dat je niet zomaar aan het haar van een meisje mag komen, dat is immers heiligschennis in sommige kringen. Uren werk kunnen verloren gaan met één simpele aanraking.)
Ik ging met m'n haren door de bruine krullen en Duchka knorde zacht.
- "Is er eigenlijk iets waar je wel van houdt, Duchka" vroeg ik.
"Ja", zei ze. "Vleermuizen."
"En jongens die m'n hoofd masseren." zei ze snel toen ik m'n handen weg haalde.
- "Oh, ok." zei ik, terwijl ik die massieve krullen weer door mijn vingers liet glijden.
Zo bleven we even op het bed zitten. De tijd tikte langzaam voorbij en eigenlijk vond ik alles best in orde.
"Daan" zei Duchka plots. Ze had haar ogen gesloten en lag in het duister van haar gedachten te genieten. "Wil jij eigenlijk kinderen?"
- "Nee." loog ik.
"Okay", zei Duchka. "Dan is het allemaal goed.