(Ik beloofde elke twitter-vriend die mij #ff'de te belonen met een "schrijfsel". Deze is voor Het Sorry-meisje.)
"Sorry" zei ze. "Ik kan me zo opjagen in zo'n dingen." - "Het geeft niet" zei ik. "Ik vind het ook klote." Verder ging mijn mening over de afschaf van de subsidie voor biologisch bietensap voor kansarme gezinnen niet. Ik lust geen bietensap.
We zaten in een klein, rustig cafétje. De naam van het cafétje was mij ontgaan. Ik ken Brussel niet. Brussel is voor mij die lelijke hoop gebouwen waar ze Frans praten en waar ik meestal helemaal niets te zoeken heb. Maar dit cafétje was in orde. Je kon er bovendien wat drinken.
"En wat doe je verder in je leven?" vroeg ik haar.
- "Euh, ik volg de politiek."
"Ja, dat hoorde ik. Waarom doe je dat?"
- "Omdat ik het beter wil maken."
"Wat dan?"
- "Alles."
Ik zuchtte. Ik vond het idee van "alles beter maken" ongelofelijk vermoeiend klinken. Ik zei haar dat.
- "Sorry." zei ze.
"Waarvoor?"
- "Omdat het vermoeiend voor je klinkt."
"Waarom zeg je daar sorry voor?"
- "Dat weet ik niet."
We bleven even in stilte naar elkaar kijken. Haar haren hadden in het vale licht van de tl-lampen een vreemde schijn, die ik moeilijk thuis kon brengen. Ze was mooi, maar had ook wat droevigs.
- "Sorry." zei ze.
"Waarvoor?"
- "Omdat ik... euh... altijd sorry zeg."
"Ik vind het best schattig."
Ze glimlachte. Ik ook.
"Ik vind het mooi dat je alles beter wilt maken." zei ik oprecht. "Ik kan dat niet meer. Ik ben dat optimisme verloren."
- "Ik heb het ook niet altijd makkelijk." zei het meisje. "Soms vergeet ik dat de mensen allemaal zo mooi zijn."
"Het leven is rot" filosofeerde ik luidop, "en alle mensen zijn klootzakken.
- "Dat is niet waar." ging ze tegen me in.
"Toch wel."
We dronken.
Ze boog zich naar me toe en gaf me een kus op mijn kaak.
- "Daan, ik denk dat het wel lukt hoor, de wereld redden."
Ik glimlachte. Ze was wel lief.
- "Maar nu moet ik gaan."
Ik keek toe hoe ze haar geitewollen handschoenen aandeed en hoe ze nog één keer naar me lachte voor ze de deur toe trok. Het was eigenlijk best een gezellig café. Nog ééntje, dan zou ik de trein pakken. En het leek alsof de zon weer zou gaan schijnen.