(Ik beloofde elke twitter-vriend die mij #ff'de te belonen met een gedicht. Deze is voor de mooie Annabelle.)
De spiegel loog niet.
Wat ze zag,
was wie ze was.
Ze was niet lelijk,
ze was best mooi.
Het litteken genas.
Maar,
Haar haren, dof.
Haar ogen, dof.
Vreugde die ze
had verloren.
Maar ze hield stand,
ze hield vol,
ze greep haar lach
en hield die in haar handen.
Morgen zou het beter zijn.
Later zou het beter zijn.
Vandaag, één lach.
Morgen een tweede.
De rest moeten we sparen.
Voor morgen.