"Weet je wat ik nodig heb?" vroeg ik. Het meisje keek verveeld. "Iemand om graag te kunnen zien tot het einde van je leven?" zei ze. "Iemand om graag te zien tot het einde van mijn leven." bevestigde ik. Ik begon kennelijk in herhaling te vallen. Het meisje met de bruine krullen geeuwde. "En wat ga je daar aan doen?" vroeg ze. Dat wist ik niet. Daarom schonken we nog een glas wijn uit en gaven we een toast op het leven. Proost!
Er zat een lelijke oude man aan de toog. Hij dronk een Westmalle. Voor de rest was het rustig in café "de vergeten zakdoek". Wij zaten aan een schamel houten tafeltje en naast ons zaten nog twee meisjes aan een soortelijk tafeltje.
"Daan, je moet het af en toe eens een beetje loslaten." zei het meisje met de donker bruine krullen. "Liefde is niet alles, er zijn nog zoveel andere mooie dingen in het leven."
Ik begreep haar niet goed.
- "Zoals wat dan?" vroeg ik.
"Wel, zoals de vogeltjes en de bloementjes, zoals uitgestrekte grasvelden en oude wouden. De wereld, Daan, de wereld is prachtig."
- "Ja", zei ik, "de wereld is prachtig. Maar wat heb je er aan als je die schoonheid met niemand kan delen?"
Het meisje met de donker bruine krullen keek geaffronteerd.
"Ik zit hier toch?" zei ze. Ik lachte.
- "Ja, jij zit hier. Daar ben ik blij om."
"Wel, deel die schoonheid dan met mij?"
- "Dat wil ik graag doen."
We keken in elkaars ogen, lachten en klonken nogmaals op het leven.
"Ik wil ergens heen." zei ze plots.
- "Waarheen dan wel?"
"Portugal" flapte ze er uit.
- "Waarom Portugal?"
"Het begint met een P." zei ze.
Ik probeerde kilometers te berekenen.
- "Wel, dan zijn we weg, toch?"
Ze grijnsde. "Echt?"
- "Ja, waarom niet?"
"Ik weet het niet, dat is toch vreemd?"
- "Ja" zei ik. "Maar ik leerde dat vreemd soms goed was."
Ze lachte. "Ik vind jou een vreemde jongen, Daan."
- "Dat vind ik ook. Maar ik vind jou ook vreemd."
"Ik ook." zei ze grijnzend.
We dronken het bier, verlieten het café, wandelden arm in arm naar de parking, stapten in de auto en reden naar zaventem. Daar stuurde ik een berichtje naar m'n baas: "Sorry, kan morgen niet komen."