Ze hing haar jas over de stoel en ging zitten. Ze had donker bruine krullen, "en puur natuur" had ze in een twitter bericht laten vallen. Ik, op mijn beurt, had haar overtuigd zo snel mogelijk wat te gaan drinken met me. Tot mijn grote verbazing had ze daarmee toegestemd.
"Zo" zei ze, "hier zitten we dan, Daan."
Ik keek naar haar. Ze was jong, twintig, schatte ik.
- "Ja, hier zitten we." herhaalde ik. "Wat drink je?"
Ze zei dat ze wel een pintje luste en ik bestelde aan de toog twee pintjes.
Ik ging terug zitten. Ze keek me recht in m'n ogen. Ik ben dat niet gewoon, meestal ben ik het die het oogcontact forceert in de hoop dat 't meisje verliefd op me wordt.
"Ik vind het best een beetje spannend." zei ze.
- "Ik ook." gaf ik toe. "Ik ga niet vaak weg met meisjes die ik niet ken."
"Waarom niet?"
- "Ik krijg er altijd zoveel stress van."
Ze glimlachte vertederend. Ik wou dat ze niet vertederend glimlachte.
"Ben je dan zenuwachtig omdat je je afvraagt of ik vanavond met je mee naar huis ga?" Ze grijnsde.
- "Nee, dat helemaal niet." zei ik geaffronteerd. "Allez, ook." Ik dacht even na. "Goed, ja, misschien is het dat."
"Zou het helpen als ik dan nu al beslis" vroeg ze lachend?
- "Euh, ja, ik bedoel nee, of... Wacht, ik begrijp het niet... Dit is te vreemd voor m..."
Ze liet me niet uitspreken.
"Ik blijf vanacht bij je slapen, Daan." Daar was die grijns weer.
- "Euh, ok." stamelde ik.
"Goed, dan kunnen we nu praten." zei ze.
"Wat doe jij?"
- "Ik werk. En jij?"
"Ik studeer. En verder?"
- "Verder heb ik lief."
"Wie heb je lief?"
- "Iedereen."
"Ook mij?"
- "Jou zeker."
We pauzeerden even om op adem te komen.
- "En jij, wat doe jij verder?" vroeg ik.
"Ik heb ook lief."
- "Wie dan?"
"Ook iedereen."
Ik durfde niet vragen of ze mij ook lief had.
"Ik schrijf gedichtjes"
- "Ja, ik las er een paar."
"Nuja, schrijven, ik probeer te schrijven."
- "Ik vond ze mooi?"
"Echt?"
- "Ja." zei ik. Ik loog niet.
Ze staarde even stilletjes in de verte.
"Is het bij jou ook zo'n puinhoop in je hoofd?" vroeg ze.
- "Ja" zei ik. "Maar ik probeer het te verbergen."
"Lukt dat?"
- "Ik weet het niet, wat denk jij?"
"Ik vind dat het je lukt."
- "Begrijp jij die mensen die er in slagen het volledig te verbergen, voor iedereen?" vroeg ik.
Ze dacht na.
"Ik ken er wel enkelen, ja." zei ze. "Het zijn niet de leukste mensen."
- "Ik ken er geen, denk ik."
"Prijs je gelukkig. Tim is een eikel die aan niemand anders dan hemzelf denkt en Jurgen denkt alleen aan zijn sportwagen." Ik lachte.
- "Maar toch, lijkt het je niet makkelijker om minder puinhoop in je hoofd te hebben?" vroeg ik.
"Makkelijker wel" zei het meisje met de donker-krullende haren. "Maar waarom zou je makkelijker willen als het ook zoveel moeilijker kan?"
Ik dacht na. Ik hield van gemakkelijkheid.
- "Waarom zou je voor moeilijk kiezen als makkelijk ook bestaat?"
Ze lachte stiefmoederlijk en nam mijn hand vast. Haar handen waren warm.
"Denk je dat Tom of Jurgen hiervan zoveel genieten als wij nu doen?"
Ze aaide de palm van mijn hand.
We staarden even in elkaars ogen en moesten toen lachen.
- "Het is toch een beetje een vreemde situatie hé" zei ik lachend.
"Ja, een beetje wel." zei ze. Ze zei het op zo'n vertederende manier waar ik keer op keer verliefd op wordt.
"Laten we naar de film gaan." zei ze. "Dat maakt het misschien weer wat normaal."
We namen onze jas en gingen naar buiten.
Het regende niet, het sneeuwde niet. Eigenlijk was het best wel warm.
Ze kwam naast me lopen, nam mijn hand vast en legde mijn arm om haar schouder.
"Zo" zei ze, "dat is al veel normaler."
Ik knikte. Er stond niet veel volk aan de cinema en binnen was het donker er warm.