Soms wierp ik stiekem eens een blik op haar lijfje. Het was vreemd hoeveel details ik in die korte tijd vergeten was, maar toch had het ook iets bekends. De laatste keer dat ik dit lijfje gezien had, was toen het naakt naast me in bed lag. Het leek langer geleden dan het eigenlijk was.
"Maaike" zei ik, terwijl ik m'n pint omhoog tilde. "Op het leven!"
Ik was eigenlijk alweer te dronken om goed te zijn.
Maaike hief haar glas op en bevestigde: "Op het leven."
Ze had een schart op haar arm. Haar huid was precies zoals ik hem mij herinnerde. Ik wou eigenlijk niets anders dan met mijn vingertoppen over die huid strelen. Heel zachtjes, zonder ze eigenlijk echt aan te raken. Daarna zou ik een scherp mes nemen, haar arm villen en haar huid meenemen om thuis zorgvuldig te bewaren.
Ik had moeite met haar in de ogen te kijken. Alles in haar ogen bracht me terug naar verre verledens die nu niet meer mochten bestaan, maar die zich in mijn verdoemde brein nog steeds nestelden.
"Maaike" vroeg ik, half dronken en half gek. "Wil... wil je misschien mijn rebound zijn?"
Ze keek verontwaardigd. - "Je rebound van wie?"
"Mijn rebound voor jou."
Ze keek me gepuzzeld aan.
- "Hoe kan ik nou je rebound voor mezelf zijn?"
Nu was ik het die haar gepuzzeld aan keek.
"Euh..." bracht ik stamelend uit.
Ik kon niet meteen een goede uitleg bedenken dus staarde ik maar even voor me uit.
Bij het binnen komen had ze me een vriendelijke kus op mijn wang gegeven. Het was betekenisloos geweest, maar toch nam het me terug naar die enkele weken geleden, toen ze nog in m'n armen in slaap gevallen was.
- "Voor hoe lang?" vroeg Maaike.
Ik was verbaasd, ik had eigenlijk geen antwoord verwacht.
"Voor eventjes." antwoordde ik.
- "Maar hoe lang is eventjes?" vroeg ze.
"Gewoon, van vandaag tot misschien het einde van mijn leven?"
- "Nope, te lang." zei ze luchtig.
Ik nam de laatste slok van m'n vedette en keek haar in de ogen. Ik vond het moeilijk om haar in de ogen te kijken. Die grote, blinkende pupillen met daarachter een wereld van gedachten. Ik bedacht hoe ik graag met een klein mesje een kleine opening in haar ogen had willen maken om daardoor in haar gedachten te kunnen kruipen.
- "Wel, doe je geen tegenvoorstel?" vroeg ze kordaat.
Ik dacht even na over wat ze gezegd had.
"Misschien" zei ik voorzichtig "tot jij dood gaat?"
Ze lachte haar tanden bloot.
- "Ja, dat zal wel korter zijn, maar nog steeds te lang."
"Wat denk je van een decennium?"
- "Te lang.
"Vijf jaar?"
- "Te lang."
"Een jaar?"
- "Nog te lang."
"Een nacht?"
Ze glimlachte.
- "Daan Petersen Skaeg, een nacht wil ik bij je blijven."
Ik ging met mijn vingertoppen over de huid van haar arm.
"En misschien een week?" vroeg ik, half smekend.
Ze legde haar hand op mijn hand.
- "Wat denk je van een weekend?"
Ik glimlachte. Ik legde mijn hand op haar zij en trok ze zachtjes naar me toe.
"Dat zou ik leuk vinden, Maaike."
Ze omhelsde me terwijl ze me zacht in m'n nek kuste.
- "Ik heb maar één voorwaarde, Daan." fluisterde ze in mijn oor. "Het is een heel eenvoudige voorwaarde." Ze ging terug rechtop zitten en keek me in de ogen. "Je mag niet verliefd op me worden."
Ik knikte.
Ik nam m'n jas, kuste Maaike op haar voorhoofd, zei "tot ziens" en trok de deur achter me dicht. Twintig minuten later kroop ik alleen in m'n bed. En ik deed heel hard m'n best niet meer verliefd te zijn op Maaike.