Het spookt nu al een maand door mijn hoofd. Niet steeds, en ook er steeds mezelf van overtuigend dat ik het nooit zou doen, maar het spookt wel in mijn hoofd. Niet theoretisch, niet abstract, maar zeer praktisch en gedetailleerd.
Eerst moet ik de plankjes van het plafond los maken. De plankjes zijn erg dun en hebben geen draagvermogen. Een paar keer m'n vuist tegen zetten moet dus meer dan voldoende zijn om ze weg te halen. De ideale plaats is sowieso boven de trap, gezien daar het meeste plaats over is.
Onder de plankjes zit meteen ook de dakstructuur. Ik heb de plankjes er zelf aan gehangen, dus ik weet hoe die structuur in elkaar zit. Het is een v-vorm met daaronder een horizontale plank om het geheel recht te houden. De hoek vorm dus een A-vorm.
Qua koord opteer ik, denk ik, voor een simpele koperen elektriciteitskabel. De kabel is dun, maar ik ben er vrij zeker van dat het mijn zestig kilo wel kan trekken. Dankzij het plastiek aan de buitenkant denk ik dat het niet meer zal snijden dan nodig. Dankzij de A-vorm van de balken kan ik de kabel gewoon door het dak vlechten; er is geen nood aan haken of katrollen.
Eenmaal daar aangekomen zitten we bij het grootste probleem: de val. Het is simpelweg niet hoog genoeg om comfortabel te zijn. Om dit op te lossen dien ik een aanloopje te nemen van de trap om er dan van af te springen. De krachten die dan van toepassing zijn zouden voldoende moeten zijn.
Eenmaal daar aangekomen is het ofwel voorbij, ofwel niet voorbij. Als ik verkeerd spring, dan is de meest pessimistische situatie dat ik daar nog een minuutje hang af te zien. Veel hoop is er op dat moment in ieder geval niet meer, er is geen stoel of steun in zicht en het enige wat er voor mij dan nog op zit is aftellen tot het einde. Tellen vanaf zestig zou voldoende moeten zijn.