"Het regent, Maaike. Ik denk dat je beter mijn paraplu meeneemt." Ze zat in m'n oude zetel. Ik zat naast haar. Ze keek over haar schouder naar buiten. - "Nee, 't is goed." zei ze, "ik blijf wel slapen." Ik knikte. "Dat is natuurlijk ook goed." Ze zuchtte, duwde haar sigaret uit in de asbak, nam een slok van haar pint en ging met haar hoofd in m'n schoot liggen. - "Ben je zeker?" vroeg ze. "Tuurlijk."
Ik ging met m'n vingers door haar haren. Buiten joeg de wind de regen op. Ze had haar ogen gesloten. We luisterden naar The XX. Ze zei niet veel. Ze had de hele avond niet veel gezegd. Dat vond ik best.
Buiten begon het te stormen. Een bliksemschicht gooide even de schaduw van een boom in het huis. Daarna een donderslag, ergens in de verte.
"Ik ga dan eens gaan slapen" zei ik.
Ze opende haar ogen en knikte.
"Ik zal je een dekentje geven."
Ze knikte.
"... of, als je wil, mag je ook gewoon bij mij in bed slapen."
Ze twijfelde even, maar knikte dan toch.
We gingen naar boven. Ik deed m'n broek uit en kroop in het bed.
- "Mag ik je t-shirt lenen?" vroeg ze.
"Ik heb wel een propere liggen beneden" zei ik.
- "Nee, dat is ok" zei ze.
Ik deed m'n t-shirt uit en gooide 'm naar haar.
Ze deed haar topje uit. Haar borsten waren anders dan ik ze me herinnerd had. Ze trok m'n t-shirt aan.
"Hij ruikt een beetje..." zei ik beschaamd.
- "Nee, dat geeft niet" zei ze.
Ze kroop naast me in bed. Ik knipte het licht uit.
Een tweede bliksemschicht verlichte de kamer.
Ik zag dat ze met haar ogen open naar het plafond lag te staren.
Zo lagen we in het donker.
Ik vroeg me af hoeveel centimeter mijn hand van haar hand weg lag.
"Maaike?" vroeg ik. Haar nam bleef steken in mijn keel, dus ik kuchte en vroeg het opnieuw.
- "Ja?"
"Heb je me eigenlijk gemist?"
Ze zei niets.
Het bleef even stil.
Ze draaide zich naar me toe, kroop een beetje dichter en sloeg haar arm om me heen. Daarna trok ze haar lijfje tegen me aan. Ze drukte haar want tegen me aan. Ik dacht dat ik voelde dat die nat was.
Ze zei niets, maar ik ging met mijn hand over haar rug. M'n vingertoppen een halve millimeter van haar huid verwijderd. Maanden had ik me afgevraagd hoe haar huid alweer voelde.
Ik drukte haar dichter tegen me aan en kuste haar in haar nek.
"Droom zacht, Maaike" fluisterde ik.
- "Droom zacht" zei ze zacht.
Buiten raasde de wind nu hard. Bliksemschichten en donderslagen wisselden elkaar af. Het dakraam stond op een kier en de wind waaide zachtjes binnen. En het meisje van m'n leven lag voor één nacht nog eens heel dicht bij me. En dat zou ik misschien morgen kwijt zijn, maar eigenlijk ook nooit meer kwijt geraken.